Zeg dat dan

Om de ander niet te kwetsen of onze relatie niet op het spel te zetten, verpakken we wat we eigenlijk willen zeggen. We proberen feitelijk te blijven en onze emotie uit de boodschap te laten. We zijn bang om teveel van onszelf te laten zien. En telkens wanneer we gewoon zeggen wat we echt willen zeggen, dan ontstaat er oprecht contact en verbinding. Als dat wat onder tafel ligt op tafel komt, dan gaat het weer stromen. Juist daar onder de tafel bevindt zich de sleutel.

Onder en boven de tafel, wat is dat dan? Dat zijn de niveaus waarop je kunt communiceren met elkaar. Boven de tafel bevinden zich de inhoud en de procedure. Onder tafel de interactie en de emotie. Als je op gesprekken gaat letten, dan zul je merken dat het vaak inhoudelijke gesprekken betreffen, of gesprekken over de manier waarop het procedureel aangepakt moet worden.

Interactie en emotie: dat is wat er echt toe doet in een gesprek. Het bespreken van de interactie – dat wat er tussen ons plaatsvindt in het contact – en de emotie is veel spannender. Want daarin worden we zelf zichtbaar, en dat voelt nogal ongemakkelijk. Toch kan er pas over de inhoud gepraat worden als datgene onder de tafel aan bod is geweest. Anders praten we namelijk langs elkaar heen, al lijkt het op het eerste gezicht over dezelfde inhoud te gaan. En dat schuurt.

Dus zeg vooral wat je zeggen wil. Dat het je je mateloos irriteert bijvoorbeeld. Dat je je van alles afvraagt. Dat je iets voelt. De ander zal je er dankbaar voor zijn dat jij de moed had om het te benoemen. Je creëert daarmee ruimte voor de ander om ook te delen wat er speelt bij hem of haar. Door het open te breken maak je oprecht contact mogelijk en creëer je veiligheid. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de ander. En  dan praat je van mens tot mens, vol begrip. Probeer het maar. Het werkt.